يكي ديگه از حس‌هاي عجيب و غريبي كه آدما دارن، حس مالكيته. آدمي رو تصور كنيد كه در يك خونة 120 متري كه با مثلاً 20 ميليون تومان اونو رهن كرده، زندگي ميكنه. چون اين خونه رو رهن كرده خوب طبيعتاً پولي بابت اجاره هم نميده. ضمناً خونش هم بزرگه و راحت و فرض كنيد كه مشكل هر سال جابجا شدن رو هم نداره چون ميتونه چند سال همونجا بشينه. حالا همين آدم همش ناراحته چراكه خونه نداره. بنابراين و براي غلبه بر اين احساس ناراحتيش ميره و با هزار بدبختي و وام و قرض و قوله (يا غوله؟) يه خونة 65 متري در يك محلة بدتر ميخره كه بزور ميشه توش پا رو دراز كرد. بعد هم از اون ماه علاوه بر اينكه كلي مقروضه، نصف حقوقش رو هم بايت قسط ميده. تنها چيزي كه به دست آورده اينه: "يك تيكه كاغذ كه روش نوشتن اين خونه مال توئه"
و اين آدم خيلي خوشحال تره!
عجيبه نه؟ ولي خوب هست و هممون هم از اين حس‌ها داريم.....
۱ نظر:
اصلا عجیب نیست ! این احساس مالکیت نیست که دلچسبه - احساس امنیته - چون می دانی که :
1- ممکنه سال دیگه در آمدت 10 درصد زیاد بشه ولی اجارت 100 درصد
2- ممکنه سال دیگه کار نداشته باشی و اون خونه 65 متری هم دو برابر شده باشه
3- تا 10 سال دیگه هیچ تخمینی از آینده ات نداری !
وقتی اون خونه 65 متری را داری می دانی که :
1- غیر از زلزله و جنگ شرایطت ثابته
2- اگه همه چی صد برابر بشه وام تو تغییر نمی کنه
3- می دانی تا ده سال بعد بدون تغییر چقدر باید واسه وامت بزاری کنار - حقوقت سالی 20 درصد زیاد میشه ولی وامت ثابته !
ارسال یک نظر