بچگي‌ها محرم‌ها رو خيلي دوست داشتيم. با بچه‌هاي محل مي‌رفتيم مسجد و با هم بوديم و كلي خوش مي‌گذشت. جواني‌ها هم باز به همين شكل و با هم بوديم و .... . در اين سال‌ها مواقعي هم پيش ميومد كه خيلي جدي مي‌رفتيم قاطي عزادارا و به روش اونا عزاداري هم مي‌كرديم. ولي در يكي دو سال آخري كه مي‌رفتم همينطور كه يواش يواش عقلم بيشتر مي‌رسيد، كمتر آدمايي رو مي‌ديدم كه واقعاً براي همون منظوري كه ميگن بيان. نه اينكه هيچكس نبود. نه نميخوام در مورد همه اينطوري قضاوت كنم ولي خوب اونايي كه من مي‌ديدم اكثرشون دو دسته بودن. يا دنبال خودنمايي و به قول مذهبيا ريا بودن و يا جوان‌هايي بودن كه (از هر دو جنس) دنبال چشم‌چراني و دوست‌يابي و ... بودن. شرايط هم كه همه جوره براي هر دوي اين منظورها مهيا بود. چند ساليه كه ديگه نمي‌رم (حتي براي ديدن) ولي هميشه فكر مي‌كنم كه راستي من در مورد اونا قضاوت درستي مي‌كنم يا نه؟ اعتقادات آدما برام محترمه ولي .....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر